¡20!

29 de Novembro de 2010

Tic-tac Tic-tac

Un ano máis.

O meu "tíxasabesquen" de oxe para tí...
Cou, faste vella na distancia!
Nun "non lugar" que dalgún xeito xa che pertence.

Ao que igual que a nós nos pertencen conversas andaluzas, cancións de Sabina e mesmo composicións poéticas espontáneas!

"Non volvas, non marches"


Desta si que te agardo, cos brazos abertos.

Unha aperta. Parabéns bella ragazza!





:) E era ela, a que se pasaba horas fronte o mar, observando como se leva todo, ao igual que o tempo.

Sensacións visuais varias.

Creo que cada día máis me subordino ás experiencias efímeras. Quizais sexa a fugacidade das cousas o que as fai tan sumamente memorables. Puidera ser que se o tempo prolongase o instantáneo, non quedase nada do especial dese momento. É paradóxico, pero no fondo, é positivo carecer moitas veces daquilo que precisamos. Dunha paisaxe, dun contexto, dunha persoa, dunha canción....si, mesmo dunha canción. Cando esa composición aleatoria de notas volva a sonar, sobrevalolarei inconsicentemente a melodía. E aínda que tan só dure uns minutos, paga a pena esperar de novo por ela no meu imaxinario e difruso mundo paradisíaco.

Nese preciso instante, inmortalicei a fermosa imaxe cunha fotografía. En realidade, estaba a imprimila no meu recordo.

VENECIA :)

¡O meu oxe!

E segue a chover, cada vez con máis forza. Supoño que para min Compostela signfica surrealidade, un mundo flotante que non deixa indiferente ao descubrimento. Sorprendentes momentos fanse un oco no recordo e finais impredecibles converten a realidade nunha "anti-monotonía".

Cada día unha nova persoa se apodera da miña retina. E sigo coñecendo persoas. Persoas tan distintas e iguais no fondo. Se a palabra "cambio" xa semellaba complexa, a súa experimentación, amigos, é moito máis ca iso.

E chove en Santiago. Mentres visualizo como cada diminuta gota de auga se pega na ventá, reflexiono. Penso no cambiante e convulso ritmo dos días. Tomo conciencia por fin do mundo que constrúo sen apenas decatarme. Nun breve espazo de tempo multiplicidade de caras e lares novos pretender atopar unha posible conexión. E agora, intento ollar e pensar dende unha perspectiva futura. Pero resúltame dificultoso. E chego á extrana e confusa conclusión de que concretar o abstrato non é doado, nin tan sequera positivo. A vivir o minuto, é o que me queda.
:)

Non é comercial, pero a nós danos igual. (Ruxe-Ruxe)

Teño medo cando penso que a sociedade está contaxiada por un efecto mimetizador. Cando creo que as persoas se están a converter en elementos en serie, todas iguais. Cando observo que a xente xa non loita polas súas ambicións nin crea unha personalidade, senón que se reflexa na doutro. Porque se algo me encanta das condicións dadas ao home é a intelixencia para poder crear. A autenticidade coa que se poden levar a cabo os momentos, para que poidan chegar a ser exclusivos, singulares, só teus. Pero claro, ao mellor non son máis ca ideas oníricas, ao mellor a miña ambición formal de conseguilo non se queda máis ca nun inútil intento. A ver se vai ser certo que xa manda máis Zara co noso estilo, a ver se vai ser certo que no século XXI non somos máis ca obxeto e vítimas dun ambicioso mundo comercial.

Lembrades como comezou todo?

eu sí.

Tiñamos tan só 12 aniños, algúns aventaxados xa 13.
Nas nosas pequenas caras divisábase o medo ante o descoñecido, ante todo aquelo que hoxe nos resulta máis que habitual e que para entón somellaba algo extraterrestre.
Recordo como eramos case os últimos en ser atendidos na "cafeta", por ser aqueles "pitiños" que piochaban pouco e non eran demasiado altos.
Eramos separatistas, os de antas, os do número 1, os dos pinos....sen embargo, foron precisos poucos días para que a cousa mudara. Fusiónamonos e formamos pequenas pandillas, das que logo xurdirían verdadeiras amizades.
Co tempo, algúns quedaron polo camiño, outros continuamos. E mañá remata todo. Xa cun título na man, despedímonos do instituto e dunha etapa das nosas curtas vidas.
O ir e vir de profesores, os cambios de clase, os recreos, as horas libres, as excursións...todo. Un cúmulo de cousas nos ensinou que un curso non so se resume nas mates e na lingua, por exemplo. Quizais a maior aprendizaxe posible destes anos se atope en cada un de vós, en cada persoa que aportou un milésima a cada segundo desta gran historia. En cada aperta ao entrar e sair dun exame, nos numerosos "sorte" que pronunciamos, no compañeirismo dalgúns fronte a competitividade doutros, naqueles profesores que deixaron de ser simplemente isto para convertérense en verdadeiros compañeiros, dos que aprendemos, en efecto que si. Moitos minutos desperdiciamos nese edificio, edificio que maldecimos unha e outra vez, pero que aínda que nos pese, botarenos de menos.
Futuros incertos, ilusións por cumprir, obxectivos realizables e non realizables...
queremos coñecer e ver mundo. Pero non queremos olvidarnos desto, destes anos, que foron decisivos, culminantes, imprescindibles para crear persoas, para crearnos, para coñecer, para coñecernos, para explorar e ser explorados...para que eu sexa esto que son hoxe, e para que vos sexades gran parte do meu mundo.

Xeración do 92 e demáis compañía, grazas.

Comeza o final.
Embarcada xa nunha viaxe que somella lonxe, pero que ten o destino máis ca preto.
Chegarei, quen sabe se con todo o que pretendín meter no saco...
Folios ciscados polo chan, despertadores ás 6 da mañá, bágoas de impotencia, adxetivos descalificativos, palabras de agradecemento, unha aperta, un SORTE, un bico...
si, aproxímase fin de curso. Aproxímase ese cambio. Aproxímase un volver a comezar, pero con milleiros de persoas no peto. Quizais se non fose por vós, todo se volvería máis duro, incluso os madrugóns para ir ata ese bus, que te conduce ata o edificio que tantas risas e choros escoitou e que tantos amoríos contemplou. Se vai ser que saben máis esas paredes de cemento, que os 500 galopíns que estamos dentro. ;)

Podo, si!

Tí sabes que vai por tí.

Non fai falla que me sente ao teu carón nun bus nin que escriba o teu nome nun blog.
...
As nosas conversas mudaron de sentido nestes últimos anos.
Tamén as nosas vidas.
E o noso "ver as cousas".
¡Quen sabe o que nos deparará o porvir!

Sen embargo moito nos gusta inventarnos posibles presentes e futuros.
Creamos verdadeiras obras de teatro nas que xogamos a ser as principais portagonistas, construimos un mundo, pode que fictício, a partir de feitos aislados. ¿Peros sabes qué?
son esas esceas as que nos fan sentir espertas e vivas, as que manteñen as nosas ilusións en pé, as que alimentan os nosos soños sen necesidade de vivilos de verdade.


Algún día a vida amosaranos o desenlace deste espectáculo...pero mentres quero seguir interpretando. Tí tamén?

:)

É xenial. "É horrible"


Non volvas, non marches.

Ao longo da vida son moitas as persoas coas que te tropezas nun mesmo camiño, que por distintos e complexos motivos, se dirixían na mesma dirección ca ti. Moitas delas, deixan pegadas profundas na túa existencia, apórtanche multiplicidade de cousas e ideas, aconséllante, comparten contigo momentos irrepetibles...e mesmo che aseguran con total firmeza que queren seguir medrando contigo. E que?
meirande parte das ilusóns nun momento dado, convértense en escarmentos posteriormente. Sen embargo, por mor dos anos, que lonxe de so reflexar canas no teu cabelo e restrinxir parte da túa axilidade, acadas unha certa sabiduría que che permite seleccionar mellor as persoas, precindir daqueloutras que non che aportan o que ti precisas. E sabes? sei que ti non es de mentira. Quizais porque vin como medrabas, igual que ti viche como o fixen eu. Viche como cambiei a miña cabeleira loira de extranxeira, por unha máis autóctona, se cabe. Como pasei de dicir "pistina" a piscina e como lle saquei os "rodines" á bici rosa, que por certo, compartimos. Compartimos momentos de xogo, creamos historias xuntas, inventámonos futuros xeniais, pelexámonos por querer un mesmo nome e por haber quen collía o mausy antes. Daste conta?
Fai poucos días vin como cumprías 21 anos, vin como te fas cada vez un pouco máis vella. A miña Noe, escápase, como o facemos todos. Eu logo deixarei esto tamén, para estar máis preto de tí e máis lonxe dos mimos de papá e mamá. Non tivera o pracer de escribirche algo para que o recordases comigo, porque o 21 de Marzo cae nunha data algo fea para aqueles que facemos que estudiamos. Parabéns, de novo. Non quería que pasasen desapercibidos os teus aniños, que sen dúbida, non me deixan indiferente.

Un soño por cumprir. Un día esperado.

Fai menos dunha semana, estaba sentada na mesa da cociña en compaña de meus pais, na cotidiá tertulia que establecemos todos os días despois da cea. A tele estaba aburrida, só podiamos ver a 2, por mor dos inventos comerciais, que so nos queren valeirar o peto. Pero de súpeto, escoitei unha voz coñecida, a mesma que conseguira horas antes que me esquecese dos criteiros de evaluación dalgún que outro profesor, que sen dúbida, me inervan. Dixen: calade un minuto. Sí, alí estaba Sabina, cantando a miña canción. Recitando a mellor letra.
Músico. Poeta.
Nese momento, afirmei en voz alta que o iría ver en canto puidese.
Días máis tarde, en concreto antonte, mentres preparaba unha exposición oral de inglés, que precisamente levaría o seu nome, atopeime cunha destas páxinas en internet, que ao lexos paracen máis que parrafeiras, que me fixo descubrir case sen querelo que o mesmo Sabina estará en Lalín este verán, o 8 de Xullo, e eu, por suposto, recén cumpridos os 18 para entón, irei ata alí, para disfrutar do meu mellor agasallo de cumpre.