Comeza o final.
Embarcada xa nunha viaxe que somella lonxe, pero que ten o destino máis ca preto.
Chegarei, quen sabe se con todo o que pretendín meter no saco...
Folios ciscados polo chan, despertadores ás 6 da mañá, bágoas de impotencia, adxetivos descalificativos, palabras de agradecemento, unha aperta, un SORTE, un bico...
si, aproxímase fin de curso. Aproxímase ese cambio. Aproxímase un volver a comezar, pero con milleiros de persoas no peto. Quizais se non fose por vós, todo se volvería máis duro, incluso os madrugóns para ir ata ese bus, que te conduce ata o edificio que tantas risas e choros escoitou e que tantos amoríos contemplou. Se vai ser que saben máis esas paredes de cemento, que os 500 galopíns que estamos dentro. ;)

Podo, si!

Tí sabes que vai por tí.

Non fai falla que me sente ao teu carón nun bus nin que escriba o teu nome nun blog.
...
As nosas conversas mudaron de sentido nestes últimos anos.
Tamén as nosas vidas.
E o noso "ver as cousas".
¡Quen sabe o que nos deparará o porvir!

Sen embargo moito nos gusta inventarnos posibles presentes e futuros.
Creamos verdadeiras obras de teatro nas que xogamos a ser as principais portagonistas, construimos un mundo, pode que fictício, a partir de feitos aislados. ¿Peros sabes qué?
son esas esceas as que nos fan sentir espertas e vivas, as que manteñen as nosas ilusións en pé, as que alimentan os nosos soños sen necesidade de vivilos de verdade.


Algún día a vida amosaranos o desenlace deste espectáculo...pero mentres quero seguir interpretando. Tí tamén?

:)

É xenial. "É horrible"


Non volvas, non marches.