Tí sabes que vai por tí.
Non fai falla que me sente ao teu carón nun bus nin que escriba o teu nome nun blog.
...
As nosas conversas mudaron de sentido nestes últimos anos.
Tamén as nosas vidas.
E o noso "ver as cousas".
¡Quen sabe o que nos deparará o porvir!
Sen embargo moito nos gusta inventarnos posibles presentes e futuros.
Creamos verdadeiras obras de teatro nas que xogamos a ser as principais portagonistas, construimos un mundo, pode que fictício, a partir de feitos aislados. ¿Peros sabes qué?
son esas esceas as que nos fan sentir espertas e vivas, as que manteñen as nosas ilusións en pé, as que alimentan os nosos soños sen necesidade de vivilos de verdade.
Algún día a vida amosaranos o desenlace deste espectáculo...pero mentres quero seguir interpretando. Tí tamén?
:)
É xenial. "É horrible"
Non volvas, non marches.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
só hai unha cousa verdadadeiramente triste: que a funcion non se respecte, que en escea os personaxes vaian e veñan e non e sosteñan. enton: en que farsa vivimos? ata unha actriz ten dereito a saber con quen está a improvisar.
ResponderEliminarpero eu son das que opina que sempre vale a pena subirse a un escenario. a maxia de saber que ali todo e posible.
ves que facil e comezar a dicir, a falar. hoxe non durmes na cama do lado. pero compartes un mesmo codigo. o noso codigo. que curioso. cando estamos sempre e un dia redondo.
como un donuts de bombon.