E chove en Santiago. Mentres visualizo como cada diminuta gota de auga se pega na ventá, reflexiono. Penso no cambiante e convulso ritmo dos días. Tomo conciencia por fin do mundo que constrúo sen apenas decatarme. Nun breve espazo de tempo multiplicidade de caras e lares novos pretender atopar unha posible conexión. E agora, intento ollar e pensar dende unha perspectiva futura. Pero resúltame dificultoso. E chego á extrana e confusa conclusión de que concretar o abstrato non é doado, nin tan sequera positivo. A vivir o minuto, é o que me queda.
:)